دکتر حسین باخدا – استاد دانشگاه، متخصص کشاورزی
قبایل هوپی بیش از پانصد سال است که در مناطق خشک جنوب غربی ایالات متحده به کشت و کار گیاهان سازگار به شرایط بیابانی اشتغال دارند. آنها برای کشاورزی از یک استراتژی چند بخشی استفاده می کنند که شامل استفاده و ذخیره آب به طور طبیعی و استفاده از واریته گیاهان سازگار به شرایط محلی است. با توجه به اینکه جنس خاک در مناطق خشک و نیمه خشک جنوب غربی ایالات متحده بدون آبیاری برای کشت مناسب نیستند و شرایط آب و هوایی به نحوی است که مانع از تولید محصولات سودآور در این مناطق می باشد؛ هوپی ها با استفاده از شیوه های خاص این معضل را مدیریت کرده اند. به طور مثال، در منطقه حفاظت شده سرخپوستان هوپی در شمال شرقی آریزونا نمونه ای از این نوع مدیریت قابل مشاهده است. خاک این منطقه برای تولید محصول مناسب نیست، مگر اینکه شیوه های پرهزینه برای خاکبرداری و احیاء خاک انجام گیرد. در این شرایط است که افراد بومی برای حفظ بقای خود از شیوه های خاصی استفاده می کنند. آنها محصولات زراعی را به صورت دیم و یا با منبع آبی که در زمستان از نزولات ذخیره کرده اند، کشت می کنند.
پایگاه خبری آبتاب (WWW.ABTAAB.IR):
هوپی ها به آب به عنوان یک سرمایه دارای اهمیت معنوی نگاه می کنند و مفهوم آن را زندگی می دانند. با این نگرش، آب برایشان صرفاً یک کالا نیست و به کاربرد صحیح از آن اهمیت زیادی می دهند. از هیچگونه آفت کش یا علف کشی استفاده نمی شود. وسعت مزارع معمولاً یک تا حداکثر دو هکتار در نظر گرفته می شوند. کشت برخی مناطق مانند دو هزار سال پیش به سبک نیاکانشان به صورت دستی انجام می شود. کاشت بذر با چوب انجام می گیرد و کشاورز قبل از اینکه بذر را در زمین بکارد، با فرو کردن چوب می فهمد که بستر کشت چقدر سخت است. آنها آموخته اند که پستی و بلندی های خاک منطقه به آنها این اجازه را می دهد تا شرایط را به نفع خود تغییر دهند. به طور مثال، آنها محصول اصلی خود یعنی ذرت را در کف جویها کشت می کنند. خاک کف جویها یک خاک لومی شنی است که طی سالیان متمادی از سیلابهای موجود در منطقه شکل گرفته است. این خاک بواسطه شنی که در تابستان از بر اثر باد از سطح خاک منطقه جدا شده، پوشیده می شوند. در منطقه بالادست لایه ای از رس در سطح زمین وجود دارد که یک لایه غیرقابل نفوذ ایجاد می کند و هنگامی که برفهای زمستان ذوب می شوند، رواناب حاصله وارد این جویها شده و به آسانی در خاک شنی نفوذ می کند و در برخورد با لایه رسی زیرین حرکت آن متوقف شده و با شروع فصل بهار خشک و سفت می شود و رطوبت لایه های پایینی خاک را حفظ می کنند. قبایل هوپی، برای حداکثر استفاده از مقدار بارانهای تابستانه هر ساله اقدام به ساخت بندها و خندقهایی می کنند که هم محصول ذرت را از وقوع احتمالی سیلاب حفظ می کند و هم آب جمع آوری شده در سطح را به طور یکنواخت پخش می نماید. آنها ذرت را در اواخر بهار کشت می کنند و آن را در عمق ۱۵ تا ۲۵ سانتیمتری برای دسترسی بهتر به رطوبت زیرین خاک سطحی کشت می شوند. آنها با کشت واریته های بومی و سازگار با شرایط اقلیمی توانسته اند ۲۱ نوع مختلف ذرت تولید کنند که به تأمین غذای آنها بویژه در شرایط خشکسالی کمکشان می کند. این گیاهان ارتفاع کوتاهتر و نیاز آبی کمتری دارند. ارتفاع کوتاه گیاه از آن در برابر بادهای شدید منطقه محافظت می کند. همچنین، ریشه های عمیق آنها دسترسی به رطوبت خاک در عمقهای پایینتر را فراهم می نماید. اینگونه است که در شرایط دشوار اقلیمی بقای جامعه کوچک خود را به طور ابتکاری حفظ کرده اند که می تواند الگوی خوبی برای جوامع مشابه محسوب شود.
