نویسنده: دکتر فاطمه مهسا کارآموزیان
این سؤال مطرح است که برای خاتمه دادن به خشونت بویژه علیه کودکان چه باید کرد؟ آنچه که مسلم است، سیاست گذاری های صحیح و تصویب قوانین محکم به کاهش سطح آسیب در جامعه کمک میکند و آن هم به این شرط که همه در برابر قانون یکسان باشند و هیچ مفری برای مجرم وجود نداشته باشد. همچنین، چارچوب های قانونی باید به شکلی طراحی و تنظیم شوند که علاوه بر اجرای محکم قوانین کیفری، زمینه های پیشگیری از وقوع جرم را هم در جامعه فراهم کنند. خوب است که در این زمینه نمایندگان مجلس با نهادهای اجتماعی همکاری داشته باشند تا بتوانند ابعاد حقیقی خشونت را بشناسند و از ظرفیت های قانونی برای جلوگیری از جرم استفاده کنند. ضروری است تا شکاف های تحقیقاتی در زمینه ی پژوهش، شناسائی راهکارها، حمایت از برنامه های مؤثر اجتماعی و اجرای سیاستهایی که به طور خاص گروههای آسیب پذیر جامعه را از خشونت محافظت می کنند، ترمیم شوند. برای دفاع از حقوق قربانیان خشونت، تشکیل سریع پرونده دادرسی و مجازات قاطعانه کمک شایانی به کاهش وقوع جرم بویژه در خصوص جرائم جنسی می کند. متأسفانه، باید اعتراف کرد که در سراسر جهان شاهد افزایش تجاوز و استثمار جنسی زنان و کودکان هستیم، برای نجات از این بحران قبل از هر چیز باید عواطف بشردوستانه را بیدار کنیم. تخصیص بودجه جهت آموزش کارکنان، تصویب قانون محکم علیه خشونت جنسی، ایجاد سازمانهایی درون دولت که متمرکز بر مبارزه با خشونت جنسی فعالیت می کنند، راهکارهای دیگری برای کاهش جرم هستند. با این حال باید گفت که تغییر سیاست تنها یک گام در کاهش آسیب است. متأسفانه، گاهی حاکمیت هنجارهای پدرسالارانه در یک جامعه، دست اجرای قانون را می بندند و خود منجر به خفه کردن قربانی و آزادی مجرم می شوند. وجود این ساختار در جامعه به افراد مجرم اجازه می دهد تا در قبال انجام جرم مسئولیت کمتری احساس کرده و با امنیت بیشتری مرتکب جنایت شوند. پیشگیری از خشونت جنسی بویژه در مورد دختران، نیازمند زمینه سازی های فرهنگی صحیح و رد باورهای سنتی و نادرست است. باور سنت های غلط به عنوان یک ارزش، شکاف عمیقی در ساختار جامعه ایجاد کرده و آنرا به شدت آسیب پذیر می کند. نیاز امروز ما این است که نگرش های فرهنگی ناصحیح که منجر به ایجاد خشونت در جامعه می شوند را به چالش بکشیم. از سوی دیگر، زمانی که مردم احساس مسئولیت بیشتری در قبال خود و افراد جامعه می کنند، از توان خود جهت ایجاد تغییرات استفاده خواهند کرد. افراد جامعه باید بدانند که آنها در صورت ارتکاب جرم نه تنها از بعد شخصی بلکه نسبت به جامعه باید پاسخگو باشند. آنچه که قطعی است، این است که همه ی ما می توانیم بهتر از این عمل کنیم. بطور حتم استفاده از فضای مجازی و رسانه ها جهت آگاهی و آموزش افراد نقش تعیین کننده ای دارد. زمانی که خشونتی به تصویر کشیده می شود، زمینه های وقوع و عواقب جرم نشان داده می شوند و این امر می تواند نقش پیشگیرانه ای در جامعه داشته باشد. همراهی عاطفی افراد جامعه در کنار قربانی نیز بیانگر آن است که این افراد شجاعت کافی برای همکاری جهت کاهش سطح آسیب را دارند. در کنار همه ی این موارد نباید نقش خانواده را در مواظبت از کودک از یاد ببریم و بدانیم که غفلت از کودک خود نیز یکی از اقسام کودک آزاری است. اکنون وقت آن شده است که چشمانمان را رو به این حقیقت تلخ باز کنیم و سطح آگاهی های عمومی مردم را درباره ی علل وقوع جرم و پیامدهای آن در جامعه افزایش دهیم. به امید روزی که دیگر هیچ کس مورد تعرض قرار نگیرد. هیچ بچه ای ربوده نشود. خانه ها امن باشند. روابط سالم باشند و هر کس بتواند آزادانه به هر جا که می خواهد برود. ما باید بتوانیم جهان را اینگونه برای این نسل و نسل های آینده بسازیم، اما همه ی این چیزها با تغییر در رفتار من و شما بوجود می آیند.
