نویسنده: منوچهر آطاهریان
قسمت دوم
جهانِ هستی پیوسته مملو از نادانسته هاست و کسانی که در هر جنسیتی و ملیّتی با تلاش و استعداد و پشتکارِ راسخ خود پرده از مجهولاتِ جهان هستی برمیدارند تا ناهمواریها را برای دیگران هموار کنند، “پیوسته ستودنی هستند”. از آلبرت انیشتن سؤال کردند: “آیا شما نابغه هستید؟” ایشان پاسخ دادند :” نه! من باهوش نیستم. من فقط با مشکلات بیشتر درگیر میشوم. بیشترِ مردم عقیده دارند – هوش یک دانشمند را ممتاز می سازد – در صورتی که مسئله اصلی ( سختکوشی است).”
ریاضی برای مریم میرزاخانی مانند یک پیاده رَویِ طولانی بود که هیچ دیدی نسبت به انتهای مسیر نداشت. این پیاده رَوی در مدتِ کوتاهِ عمرش او را تبدیل به یکی از افراد برجسته در حوزه ریاضیات کرد.
کودکی و نوجوانی
مریمِ میرزاخانی می گوید: ” بچه که بودم دوست داشتم نویسنده شَوم، هر داستانی که به دستم میرسید و در واقع هر کتابی که به دستم میرسید می خواندم، اما قبل از آخرین سالِ حضورم در دبیرستان هیچ وقت فکر نمی کردم ریاضیدان شَوم. برادرِ بزرگترم کسی بود که مرا بطورِ عام به علم علاقه مند کرد. او هر چیز که در مدرسه می آموخت برای من تعریف میکرد و فکر میکنم اولین خاطره ای که از ریاضیات دارم این بود که او مطالبی درباره جمع کردنِ اعداد از ۱ تا ۱۰۰ را که در مجله ای خوانده بود برایم مطرح کرد و اینکه چگونه (گاوس) با روشی نوآورانه آنرا حل کرده بود. اولین باری بود که از زیباییِ یک راه حلِ ریاضی به شوق می آمدم و مجذوب آن می شدم .” به گفته رؤیا بهشتی، دوستِ صمیمیِ مریم: “از آن سال او به یک ستاره ریاضی تبدیل شُد.”
مریمِ میرزاخانی درباره دورانِ کودکی و مدرسه اش گفته است: “خوش شانس بوده است، چون وقتی دوره ابتدایی را تمام کردم جنگِ ایران و عراق به پایان رسیده بود. اگر ۱۰ سال زودتر به دنیا آمده بودم، شاید هیچکدام از این فرصت ها را نداشتم (زیرا بعد از جنگ بود که مدرسه فرزانگان زیر نظرِ سازمانِ ملی پرورش استعدادهای درخشان) فعال شد و من توانستم به این مدرسه راه یابم .”
پدرِ مریم میرزاخانی درباره` او می گوید: “مریم فرزند سوم خانواده بود (یک برادر و خواهر بزرگتر از خود و یک برادر کوچکتر از خود داشت) و در دورانِ دبستان هیچ فرقی با بقیه همسن و سالهایش نداشت، ساده بود و مثلِ همه بود. بیشتر اوقاتش به درس و مشق و مطالعه می گذشت. درس خواند و بالا رفت با تلاش و کوشش.”
ادامه دارد …….
