نویسنده: علیرضا عابدی زاده- دبیر آموزش و پرورش و فعال اجتماعی
همیشه ترس داشتم از اینکه حقیقت را ورای تصورات خود ببینم. از خطاهای چشم خود می ترسیدم و هر چه مرا نسبت به آن آگاه می کرد، از آن دوری می کردم. اولین بار که نهج البلاغه را خریدم، کتاب را باز کردم. خواندم: “ای مالک، در امور بیت المال سختگیر باش و در بخشش آن گشاده دست. اگر امین و مأموری بدان خیانت کرد، او را در سراسر شهر بگردان و داغ خیانت بر پیشانی اش بنه که مردم بدانند این نه امری آسان است.” اکنون ۳ سال گذشته است و هنوز زمان نیاز است تا عمق سخن امیرالمؤمنین را درک کنم. علی (ع) حقیقت را فریاد زد. علی (ع) مردی که نام او را بر روی فرزندانمان می گذاریم و او را امیر خود می دانیم، اینگونه در امر بیت المال و حفظ امانت مردم دقیق بود، لذا شایسته است تا پیروانش نیز منش وی را برگزینند و راه او را ادامه دهند. در کشور اسلامی «بیت المال» نباید «بیت الهوس» باشد. باید همچون علی (ع) در این خصوص دقت و حساسیت به خرج داد. حکایتی را به خاطر دارم که دو دزد به خانه ای زدند، از قضا دیگری هم در حال دزدی از همان خانه بود. آنها هیچ نیافتند مگر تنگی عسل! در این میان صاحبخانه از راه رسید و مأموران را خبر کرد. آفتاب که طلوع کرد، دیدند که دزد اول دست خود را تا آرنج در کوزه عسل فرو برده است و دو درمانده ی دیگر منتظر هستند که سهم خود را بردارند و بروند. قاضی به آن دو نفر حکم حد و زندان داد و آن یکی را آزاد کرد. گفتند: چگونه چنین حکم دادی، گفت: “اولی غلام خانه بود، صاحبخانه رضایت داد.” خوب است که همه ما مریدان علی (ع) سخنان ایشان را آویزه گوش کرده و برای تحقق آنها بکوشیم.
