نویسنده: مریم اکبری نوشاد
نوشتن در مورد روز جهانی زن در این میهن که زنان زیادی در حال حاضر در رنج برای تأمین غذا و پوشاک خانواده اند و هنوز برای روغن و مرغ صف می ایستند و نان نسیه میخرند، دشوار است. نگاشتن از روز جهانی زن در کشوری که حتی یک وزیر زن نداریم و پست های سیاسی همچنان در تصرف آقایان است تقریباً آب در هاون کوبیدن است. واقعاً روز جهانی زن در کشوری که مملو از دختران تحصیل کرده بیکار است چه مفهومی میتواند داشته باشد؟
روز جهانی زن برای زنی که امروزه همپای مرد در چالش زندگی می جنگد، اما سهم الارث کمتری دارد بی عدالتی است. زن ما میرنجد که حق طلاق با مرد است. حق تعیین مسکن با مرد است. اخذ گذرنامه منوط به اجازه همسر است. روز جهانی زن برای مادری که در صورت متارکه حضانت فرزندش بعد هفت سال از آن پدر است و برای این موضوع باید مبارزه قضایی نماید، روز زجر است. روز جهانی زن برای مادری که در فرم های رسمی فقط اسم پدر نوشته شده و مادر این اسوه فداکاری و مهر نادیده گرفته شده است دردناک است. روز جهانی زن برای زنان و دخترانی که هر روز قربانی قتل های ناموسی میشوند عزاست، حتی در ساده ترین امور هم بهای لازم به زنان داده نشده است. در مساجد که محل عبادت و راز و نیاز است بدترین و کم جا ترین محل از آن زنان است. رفتن به ورزشگاه ها دغدغه ای کشوریست و هنوز بعد این همه سال با مخالفت روبه رو شده است. هنوز تصویر زنان روی اعلامیه های ترحیم به دشواری چاپ میشود و تصویر روی سنگ قبرشان هم اگر باشد باید محجبه باشد. هنوز عادت ماهانه به عنوان بخش طبیعی زندگی زنان پذیرفته نشده و لوازم بهداشتی ایام قاعدگی در کیسه های سیاه و نشانه شرم تلقی میشود. اجازه سقط جنین برای زنان وجود ندارد و حتی زنان اختیاری بر بدن خویش ندارند. هرچند لازم است گفته شود که با تمام این دردها و کاستی ها باز زنان دست از تلاش برنداشته و نخواهند داشت. آنها در صدد پیروزی و موفقیت تمام دشواریها را به جان خریده اند. آنها میخوانند. ورزش میکنند. کار میکنند. مینویسند. مادری و همسری میکنند. اما دلشان زخمی از تبعیض و نابرابری است. زنان در تاریخ کشورمان هم مورد بی مهری قرار گرفته اند. از مشروطه تا انقلاب و جنگ تحمیلی نقش زنان با آنکه اهمیت زیادی داشته است، در حاشیه مانده است. کاش روزی برسد که زنان ما آزادانه و با برخورداری از حداقل حقوق انسانی خویش زندگی کنند.
هشت مارس روز جهانی زن را فقط تبریک نگوییم، بلکه به فکر باشیم تا جایگاه پایمال شده زنان را به آنها بازگردانیم. این وظیفه خطیر جز با تعامل فقها و حقوقدانان و دولتمردان اتفاق نخواهد افتاد.
