آبتاب –محمد بویری- فریدالله ادیب آیین یکی از برجسته ترین نقاشان رئالیسم و مدرنیسم در میان هنرمندان معاصر است. آثار او را می توان ادای احترامی به سنت نقاشی کلاسیک افغانستان دانست. دید منحصر به فرد به موضوع طبیعت و فضا در نقاشی های او، سبکی اختصاصی را شکل داده است که به مخاطب این فرصت را می دهد تا به سادگی نقاشی های او را از آثار همتایان وی متمایز سازد. ادیب آیین نقاشی را در سبک رئالیسم و مدرنیسم دنبال کرده و در این مسیر آثار زیبایی را از خود به یادگار گذاشته است.
این هنرمند سبکها و تکنیکهای متفاوت نقاشی را از رئال تا انتزاع، آبرنگ تا رنگ روغن در کارنامه هنری خود دارد. سال ۱۳۶۵، سال گذار از رئالیسم به مدرنیسم در آثار این هنرمند است؛ گذاری که تاکنون و همواره با حفظ المانهای رئالیسم و درهم آمیختن محتوا و تکنیکهای مدرن منجر به پدید آوردن فضاهای رنگین، اصیل، عمیق و وهم انگیز در آثار او شده است. جسارت ادیب آیین در نقاشی، تلفیق مواد، بخصوص استفاده از پنبه، چوب، چرم و کاغذ، سبک او را خاص جلوه می دهد. فکرها و ایده هایش را می توان در آثارش چون مقام افیون، اناب، چاله ها، باستان سرخ و… مشاهده کرد.
او دیدگاه های متفاوتی را از فرهنگ چند هزار ساله خود به ارمغان آورده است. این هنرمند در نقاشی های خود بیشتر به موضوعاتی چون پرتره، رئالیسم یا واقع گرایی، مردم عادی کوچه و بازار و بناهای تاریخی پرداخته است. یکی از مهمترین ویژگی های این هنرمند این است که هنر را با کنش های سیاسی درهم آمیخته است. درست است که آثارش با فرهنگ عامه پیوند دارد، اما همواره با کنایه های سیاسی و اجتماعی نیز همراه است و همین امر نیز باعث شده است که یکی از پیشروترین هنرمندان افغانستان محسوب شود. اعتراض در هنر انتزاعی در دو آثارش مقام افیون و راگامالا نمایان است.
این هنرمند نقاش که حدود چهار دهه مطالعه و تحقیق در سیر تحول هنرهای تجسمی ایران و افغانستان داشته، در نمایشگاههایی در ایران نیز شرکت نموده است.
