آبتاب– حسینعلی میراحمدی- سالیان سال است که حقابه کشاورزان شرق اصفهان به خاطر سوء مدیریت و زیاده خواهی برخی از سیاسیون و استان های همجوار و حتی خود شهر اصفهان به یغما رفته و تاکنون هیچ حزب و یا دولتی مسئولیت این کار را به عهده نگرفته است و همین امر باعث گردیده تا کشاورزان شرق اصفهان که روزگاری خود زکات بده بودند هم اکنون زکات بگیر و محتاج چند ریال یارانه و یا کمک های دولتی و خیرین باشند، ولی از آنجا که لطف خداوند همیشه شامل ملت شهید پرورو و با فرهنگ ورزنه بوده است چندی است با توجه به موقعیت جغرافیایی ورزنه که به کوه، کویر و دریا (تالاب گاوخونی و دریاچه نمک) راه دارد، بستری برای تعدادی از مردم ورزنه فراهم گردیده تا از مسیر گردشگری و بازار توریست ارتزاق نموده و حداقل های زندگی خود را تأمین نمایند. آبراهه ای که به صورت غیرمستقیم برای بیش از هزار نفر کسب درآمد میکند، پدیده ای که می تواند منبع درآمد فزاینده ای برای مردم شهر ورزنه باشد؛ اما متأسفانه چند صباحی است که همین گردشگری نیز دچار آسیبهای جدی شده است که اندک نور امید برای اداره زندگی بومیان با مخاطراتی مواجه شده است.
ابتدا با شیوه نابخردانه تپه های شنی را انحصاری نموده که بخش اعظمی از ذینفعان بومی از چرخه رقابت و کسب درآمد کنار گذاشته شدند و تعداد اندکی نیز باقی ماندند که آنها نیز در شرف کناره گیری هستند و همین انحصاری بودن باعث گردیده تا از یک طرف مردمی که خود به نوعی نهی کننده و بازدارنده منکرات بوده حذف شوند و از طرفی خودمختاری در تپه های شنی حکم فرما شود تا هر شخص و یا گروهی از هر جا در این شهر قدم نهاد، هر آنچه را که به مزاجش سازگار است انجام دهد.
