وجــودت غــرش رعــدی
حــضــورت تــابــش نــوری فــرا آفــاق
بــر ایــن تــاریــک راه دور تــنــهایــی
تــو را مــن دیــدمــت زیبای روئیــایی
مــیــان ڪــوچــه بــاغ عــشــق ، آن روز خــیــال انــگــیــز و بــارانــی
قــدم هنــگــام بــا بــاران
نــهال ســروی در دســتــان
خــرامــان و قــدم آرام مــی رفــتــی
کــه در بــاغ شــقــایــق ها
بــیــفــشــانــی و بــر گــردی
بــلــنــد بــالــای ســرو آرا
پریشان گیسوی زیبا
کمان آبروی دل شیدا
تو را آن اولین دیدار یادت هست؟
میان ریزش باران رو در رو
نگاهم کردی و همچون غزال تیز پا رفتی
نگاهت در درونم آتشی افروخت
شراری جان و دل را سوخت
وقار مهوشی طناز
مرا دیوانگی آموخت
دو چشم شهر آشوبت، خرابم کرده در کفتار
رخ زیبای گلگونت، شکسته عرف در رفتار
شکن در گیسوان نرم مستان را کند هشیار
بلندای قدی چون سرو
غرورم را به زیر افکند
وقار رفتنی بر سنگ فرش کوچه ی دیدار
مثال ضربه ی شلاق از من می کشد اقرار
در این تسلیم و این افرار
حدود عرف بشکستم
به جمع عاشقان جان فدای عسق پیوستم
و بعد از سالهای سال
غرور تیشه ای در کوه
سروده ی پرتو آذرخش
