گویند مرا چو زاد مادر
بر موج کووید، نشستن آموخت!
چون قابله ناف بنده را زد…!
از خنده چو گل، شکفتن آموخت
چون چشم مرا فلک بدیده
بر جای دگر،نرفتن آموخت!
چون نیک پدر به من نظر کرد
دستان مرا،گرفتن آموخت…
چون گاو به من نداده شیری!
از ببر و سگان گریختن آموخت
یکراست مرا به مکتبش برد…
از مهر و وفا، شنفتن آموخت
بر آنکه ربوده حق ما را
چون دیگ سیاه سوختن آموخت!
گفتا: که نرو به راه دیگر…
از راز عمل، نهفتن آموخت
شاعر: دکتر حسین علی افشار
