ترجمه: سروش انفرادی
هنر از طریق تغییر دیدگاهها، القای مستمر ارزش ها و تفسیر تجارب انسانی، در گستره مکان و زمان، بر جامعه تأثیر می‌گذارد. پژوهشها نشان می دهند که هنر بر درک بنیادی از خود (fundamental sense of self) تأثیر می گذارد. نقاشی، مجسمه سازی، موسیقی، ادبیات و سایر هنرها، اغلب به عنوان ذخیره‌گاه حافظه جمعیِ جامعه تلقی می شوند. هنر، آنچه که ضابطان تاریخی واقعیت بنیاد نمی توانند حفظ کنند، محافظت می کند: چگونگی بودگیِ آن را در یک زمان و مکان خاص بیان میکند. در این چشم انداز، هنر، ابزار ارتباطی است و اجازه می دهد که مردمان با فرهنگ ها و در زمان های مختلف، به وسیله تصاویر، صدها و داستانها، با هم ارتباط برقرار کنند. هنر اغلب وسیله ای برای تغییر اجتماعی است و می تواند صدای محرومان از حقوق سیاسی و اجتماعی باشد. یک آهنگ، فیلم یا رمان می تواند احساسات مخاطبان خود را برانگیزد و الهام بخش آنها برای اقدام جهت تغییر (اجتماعی _ سیاسی) باشد. پژوهشگران از دیرباز به روابط بین هنر و مغز انسان علاقمند بوده اند. برای مثال، در سال ۲۰۱۳، محققان دانشگاه نیوکاسل دریافتند که نگاه کردن به هنر تجسمی معاصر تاثیر مثبتی بر زندگی شخصی سالمندانی که در خانه تحت پرستاری هستند دارد. هنر، همچنین تأثیر مفیدی (utilitarian influence) بر جامعه دارد. در این زمینه، همبستگی آشکار و مثبتی بین نمرات دانش آموزان در درس های ریاضی و ادبیات و مشغولیت آنها در فعالیت های مربوط به تئاتر و موسیقی وجود دارد. همانگونه که انجمن آموزش ملی هنر (National Art Education Association) اشاره دارد، هنر برای هنرمند به عنوان روزنه ای جهت خروج از کار روزانه، مفید است. هنر تنها پرورش دهنده نیاز انسانی برای خودبیانگری (self_expression) و برآورده شدن تمناهای انسانی نیست؛ بلکه از جهت اقتصادی هم مایه ترقی و رشد است: خلق، مدیریت و توزیع هنر باعث بکارگیری بسیاری از افراد جامعه در مشاغل مرتبط با آن میشود.
