در هند برای آنکه چهارپایان اهلی کمتر خسته شوند و بیشتر کار کنند، به آنها دیکلوفناک می‌دهند. زمانی که این حیوانات تلف می‌شوند، کرکسها از لاشه آنها تغذیه کرده و به دلیل حساسیت شدید به دیکلوفناک، بلافاصله می‌میرند، به شکلی که کرکس بومی هند به نام «دال پشت سفید» که جمعیتش در ابتدای دهۀ ۱۹۹۰ بالغ بر ۸۰ میلیون بود، اکنون ۹۹ درصد جمعیتش را از دست داده و در معرض انقراض است. در نبود کرکسها، لاشۀ حیوانات مرده بر زمین ماند و سگهای ولگرد از این لاشه‌ها تغذیه کردند و جمعیتشان زیاد شد. افزایش جمعیت سگها باعث شیوع بیماری هاری شد. به شکلی که اکنون سالانه ۲۰ هزار نفر در هند به دلیل هاری می‌میرند. با ازدیاد جمعیت سگها، این حیوانات تبدیل شدند به طعمه‌ای آسان و فراوان برای پلنگها، پلنگها برای شکار سگها وارد روستاها شدند و این نزدیکی، باعث رویارویی و حمله به دامها و حتی خود روستاییان شد. دقت کنید؛ بوم رنگی که بشر از روی خودخواهی و برای نفع شخصی، به سوی طبیعت پرتاب کرد، بعد از ۲۰ سال به خودش بازگشت، به همین سادگی!
