نویسنده: مریم رحمانی
در مبحث یازدهم لایحه صیانت از زنان و دختران، سازمان بهزیستی مکلف به مداخله و اتخاذ تدابیر پیشگیرانه و حمایتی، و ارتقای سطح آن نسبت به بانوان بزه‌دیده یا در معرض بزه‌دیدگی شده است؛ اما به جزئیات این مداخله اشاره‌ای نشده است. در تبصره سه این مبحث فقط به ارائه خدمات به بانوان مشمول این قانون از سوی مراکز مشاوره و روانشناسی و مراکز اورژانس اجتماعی و کلینیک‌های مددکاری اشاره شده است در مناطقی که بانوان متخصص و آموزش‌دیده حضور دارند؛ اما از خانه‌های امن برای نگهداری زنان صحبتی نشده است. معاون امور اجتماعی سازمان بهزیستی، در سال ۹۶ با اشاره به فعالیت ۲۲ خانه امن در کشور گفت: در نظر است تا آخر امسال تعداد خانه‌های امن را به ۳۰ باب افزایش دهیم؛ اما در هفت اسفند ۹۷ رئیس اورژانس اجتماعی کشور و معاون اجتماعی سازمان بهزیستی از افتتاح ۲۳ خانه امن خبر داد. در تاریخ ۱۳ بهمن ۹۸، رئیس امور آسیب‌دیدگان اجتماعی سازمان بهزیستی کشور گفت که ۱۴۲۱ زن را در مراکز غیردولتی پذیرش کرده‌ایم و ۲۰ مرکز غیردولتی برای پذیرش زنان خشونت دیده فعالیت می‌کنند که تلاش می‌کنیم تعداد آنها بیشتر شود؛ اما پول کافی در اختیار نداریم. بنابراین، در حال حاضر در کل کشور تنها ۲۰ خانه امن وجود دارد که این تعداد کم با افزایش ۳۰ درصدی خشونت علیه زنان تنها در یک استان، هیچ تناسبی ندارد. از دیگر سو خانه‌های امن در شرایط عادی حداکثر یک ماه می‌توانند زنان را نگه دارند، تازه اگر جا برای این تعداد زن باشد. همچنین، در نبود قانونی حمایتی که دست خشونت گران را ببندد چه کاری از خانه امن برمی‌آید؟
