نویسنده: تهامه مهدوی
خشونت خانگی که معمولاً توسط پدر، همسر، برادر و یا سایر اعضای خانواده و اقوام درجه یک و نزدیک رخ می دهد، موضوعی است که معمولاً از انظار عموم مردم پنهان می ماند و رنگ راز در سینه را در خانواده ها پیدا می کند. بسیاری از زنانی که مورد خشونت پدر، همسر و یا برادران خود قرار می گیرند به دلیل ترس از آبرو و یا مجازات هایی که تصور می کنند می تواند به دنبال این مشکل برایشان به وجود آید، معمولاً از حرف زدن خودداری می کنند. پرونده های قضایی و پلیسی نشان می دهد معمولاً تعداد کمی از زنانی که مورد خشونت خانگی قرار می گیرند، حاضرند درباره رفتار خشونت آمیزی که برایشان اتفاق افتاده صحبت کنند. به دلیل همین پنهان کاری آمار مربوط به خشونت های خانگی به جز برخی موارد که به قتل منتهی می شود، چندان مشخص نیست. آنطور که ایرنا گزارش داده، در بازه زمانی سال های ۸۰ تا ۹۸ حدود ۳۰ مورد قتل ناموسی در کشورمان به وقوع پیوسته که رسانه ای شده اند و حتماً تعداد زیادی پرونده قتل ناموسی و درگیری و خشونت در خانه هم رخ داده است که در نهایت، از دید رسانه ها پنهان مانده اند؛ زنان و دخترانی که به دلیل اختلاف و سوء ظن به دست پدر، همسر یا برادران شان به قتل رسیده اند. دستمایه ساخت فیلم سینمایی خانه پدری نیز که اوایل هفته بعد از حدود ۳ روز اکران توقیف شد، قتل ناموسی و خشونت خانگی علیه زنان بود؛ فیلمی که راوی خشونت خانگی و کشته شدن دختری به دست برادر و پدرش به دلیل یک سوء ظن بود.
