نویسنده: طیبه سیاوشی شاه‌عنایتی
بحران کرونا یک اپیدمی جهانی است و برخی از کشورها با فرهنگ و هنجارهای خود تلاش می‌کنند روحیه‌ی خود را برای مقابله با آن تقویت کنند. مثلاً در اسپانیا پلیس با نواختن گیتار توجه مردم را به سمت شادی جلب میکند و این، بخشی از فرهنگ آن‌هاست. یا در ایتالیا، مردم رأس ساعت خاصی در بالکن‌های منازل حضور یافته و سرود ملی‌شان را هم سرایی می‌کنند. ما نیز می‌توانیم با استفاده از ظرفیت‌های فرهنگی خودمان برنامه‌های فرهنگی مفرحی را به وجود بیاوریم و متناسب با فرهنگ‌مان، امید به زندگی را در این شرایط حساس تقویت کنیم. برنامه‌هایی از این دست، نوعی همبستگی و دلگرمی است که انسجام ملی را به همراه می‌آورد و به سرمایه‌ی اجتماعیِ از دست رفته، جانی دوباره می‌بخشد. معتقدم مردم ما کاملاً رهاشده در خانه‌هایشان هستند و لازم است به‌جای دستور به خانه نشینی یا استفاده از نیروی انتظامی برای کنترل آن‌ها، برنامه‌های سرگرم کننده‌ای داشته باشیم تا مردم در خانه بمانند. کاری که کتابخانه‌ی ملی با گذاشتن پی دی اف کتاب‌های مختلف به‌خصوص کتاب‌های حوزه‌ی کودکان در فضای مجازی انجام داد، کار فرهنگی بسیار جالبی بود که وزارتخانه‌های دیگر می‌توانند آن را الگو قرار دهند. به‌جرأت می‌توان ادعا کرد رسانه‌ی ملی عملکرد مطلوبی نداشته است؛ در صورتی که با تولیدات بهتر می‌توانست علاوه بر ایجاد سرگرمی مفرح، به آموزش مردم در خانه‌ها بپردازد و این توانمندی را در آن‌ها ایجاد کند که اخبار درست و غلط را از هم تمییز دهند و در کنترل این بحران، نقشی مهم‌تر داشته باشد. به‌عنوان‌مثال، به همراه عده‌ای از نمایندگان نامه‌ای به رئیس‌جمهور نوشتیم و از دولت خواستیم حداقل ۱۵ روز تا یک ماه قرنطینه‌ی خانگی اعلام کند. این نامه از طرف صدا و سیما مورد توجه قرار نگرفت، اما در رسانه‌های فارسی زبان خارجی انعکاس داده شد.
