نویسنده: پروانه سلحشوری
سالی را که ما پشت سر گذاشتیم، حوادث طبیعی همراه با حوادث اجتماعی رخ داد و شوک‌های اقتصادی نیز در پی آن آمد. آنچه امروز کشور ما را درگیر کرده و با آن مواجه هستیم، ویروس کرونا است که تبدیل به پدیده‌ای جهانی شده است. آنچه به لحاظ جامعه شناختی در این میان قابل توجه بوده رفتار مشابه کنشگران انسانی در اقصی نقاط کره خاکی است. در کشورهای توسعه یافته و کشورهای خاورمیانه نوع کنش مردم، هجوم و وحشت برای خرید است. کرونا را می‌توان تلنگری برای بازگشت انسان به خویشتن خود قلمداد کرد. در همه جای جهان به صورت نهان و آشکار انسان‌ها همواره تحت ستم قرار گرفته‌اند. اما امروز که یک ویروس به جان بشر افتاده، انسان‌ها پی می‌برند که باید یکدیگر را دریابند. از سوی دیگر بشر در سطح کلان تاوان تهاجم به محیط زیست خود را نیز می‌دهد. کره زمین فقط برای انسان‌ها نیست، برای تمامی موجوداتی است که در آن زندگی می‌کنند، اما بشر به شکلی افسار گسیخته این محیط را مورد تهاجم و دست‌کاری قرار داده است. بنابراین بشر اولاً به طبیعت تهاجم کرده است و سپس انسانیت را زیر پا گذاشته است. کرونا می‌تواند به مثابه یک تلنگر نوعی همبستگی را نه فقط در سطح هر کشور بلکه در سطح جهانی شکل دهد. ظهور و بروز این همبستگی در ایران حتی می‌تواند بیشتر از سایر کشورها باشد. ما دچار نوعی حالت کرختی شدیم و حس نادیده انگاشته شدن و طردشدگی بر ما غلبه کرده است. اما اکنون خود را کنشگران مؤثر در بحران کرونا می‌بینیم. جامعه ایران به دلیل حس رهاشدگی بیشتر به یکدیگر متصل می‌شود و این پدیده می‌تواند ما را از حالت انفعال و وادادگی خارج کند. همان طور که قرآن می‌گوید فکر می‌کنم پس از همه سختی‌ها آسانی‌ها را خواهیم داشت. سال آینده، سال بازگشت انسان به خود است؛ بازگشت به خویشتن و احترام به طبیعت، در عصری که مادی گرایی، فردگرایی و اقتدار گرایی به انسانیت بشر ضربه زیادی زده است.
