نویسنده: نیالا وفائیان، فعال اجتماعی
در مقاله قبل راجع به مشکلاتی که کودکان و نوجوانان در مراکز بهزیستی و پس از ترخیص از این مراکز دارند، صحبت کردیم. در این مقاله قصد داریم راجع به فرزند پروری صحبت کنیم. فرزند پذیری، فرآیندی است که طی آن یک یا چند کودک توسط یک زوج که والدین بیولوژیکی او نیستند ولی قانوناً والدین او هستند؛ به فرزندی پذیرفته می شود. فرزند پذیری (فرزند خواندگی) موجب رفاه خانواده ی فاقد فرزند و رفاه کودک فاقد سرپرست می شود. اما موانع فرهنگی و قانونی باعث بروز کاهش فرزند پذیری شده اند. گذشته از اینها تمایل خانواده ها به سرپرستی از کودکان دختر و یا اصرار به اطمینان از اصل و نصب این فرزندان و زیبایی ظاهری و نداشتن مشکلات جسمی، سطح دیگری از موانع هستند. از طرفی اصرار به سرپرستی گرفتن نوزاد شیرخوار نیز تأثیر به سزایی بر کند شدن این فرآیند دارد. همچنین، نگاه نه چندان مثبت جامعه به فرزند خواندگی باعث قراردادن خانواده های واجد شرایط در شک و تردید می شود. خیلی از خانواده ها نیز به دلیل ناآگاهی یا عدم شفافیت در مسائل شرعی و حقوقی فرزند پذیری با ابهاماتی روبرو هستند که البته مراکز مشاوره ای با هدف پاسخگویی به این ابهامات راه اندازی شده اند.
تسهیل در امور قانونی این فرآیند می تواند باعث افزایش تقاضا برای فرزند پذیری شود که اتفاقاً تسهیلاتی نیز صورت گرفته است، از جمله اصلاح قانون “واگذاری یک سوم اموال به نام کودک به عنوان پشتوانه مالی” و یا تصویب قانون “واگذاری کودک به زنان مجرد بالای ۳۰ سال واجد شرایط”. البته برای کمک به این قشر آسیب پذیر علاوه بر فرزند پذیری می توان به عنوان معلم، پزشک و … نیز مشارکتهایی با سازمان بهزیستی داشت و یا در آینده بستری برای اشتغال جوانان ترخیص شده از این سازمان فراهم کرد. همچنین، دستگاههای ذیربط نباید صرفاً منتظر مراجعه و درخواست متقاضیان باشند؛ بلکه باید از طریق رسانه، فیلم، مقاله و …باعث ترغیب واجدین شرایط بشوند و بعضاً با حذف مقررات دست و پا گیر، نسبت به کوتاه کردن این فرآیند اقدام کنند.
