نویسنده: منوچهر پروینی
مگر آواز می میرد؟ خصوصاً طرفه آوازی که گلبانگ رسای سربلندی هاست و هر اوج و فرودش عشق و تحریرش چو نجوای نسیم صبح فروردین، خیال انگیز و رؤیایی است. و یا چون نغمه ی باران به گوش باغ، جان افزاست؛ و روح انگیز همچون پاکی شبنم به روی چهره گلهاست؛ حریر پرده هایش نرم تر از خواب مخمل هاست. مگر آواز می میرد؟ خصوصاً طرفه آوازی که اوجش بر بلندای دماوند است. فرودش نرم همچون حالت پرواز پروانه مگر پرواز می میرد؟ مگر آواز عشقی که طنین ماندگار دولت عشق است، می میرد؟ خصوصاً طرفه آوازی که خود، عشق است؛ شورش عشق، شعرش عشق، یقین در گنبد دوار خواهد ماند و می پیچد به گوش اهل دورانها….که این آواز، طنین یادگار دولت عشق است.
