نویسنده: دکتر محیا شعیبی – جامعه شناس
بدون شک حفظ، رشد و تعالی هر جامعه ای در گرو مشارکت اجتماعی افراد آن جامعه است. رویدادی که در ایران شکل گرفته جنبه اجتماعی دارد و تقریباً کل افراد یک جامعه را درگیر خود کرده و قطعاً ایجاد همدلی و همبستگی اجتماعی زمینه عبور از این شرایط در جامعه را ایجاد می کند. این شرایط به ما نشان داد سلامت هر یک از ما در گرو سلامت سایر افراد جامعه است. مسئله ای که در جامعه کنونی شکل گرفته باعث شده تغییراتی در ساختار اجتماعی و کنش اجتماعی شهروندان شکل بگیرد. تغییرات ساختاری جامعه از جمله: تغییر در فعالیت نهادهای اجتماعی، و….
در رفتار افراد نیز شاهد کنش های متفاوت و برخوردهای اجتماعی متفاوت هستیم. عده ای که همدلانه و مسئولانه نسبت به خود و سایر افراد برخورد می کنند و عده ای که نسبت به مسئله بی تفاوت هستند. بی تفاوتی اجتماعی یعنی فقدان حساسیت اجتماعی و عدم درگیری به موضوع و مسائل جامعه است، اتفاقی که با منفک کردن افراد جامعه از یکدیگر، باعث کاهش همبستگی می شود و سامان اجتماعی را با بحران مواجه می کند. اگر در یک جامعه افراد یا بی تفاوتی نسبت به مسائل و اتفاقات نگاه کنند و نسبت به سایر افراد و ساختارهای جامعه احساس تعلق خاطر نداشته باشند این می تواند زنگ خطری برای جامعه باشد و زمینه بی هنجاری را فراهم نماید. از آن جایی که این نوع رفتار از نگاه فردگرایی سودگرایانه ایجاد می شود برای عبور از این شرایط باید با توجه به مسئولیت اجتماعی که همه افراد دارند ، شبکه روایط انسانی در قالب گروه های نوع دوستی و داوطلبانه شکل بگیرد و افراد رفتار مسئولانه نسبت به جامعه و سایر شهروندان داشته باشند.
