نویسنده: مهندس حسن اشرف گنجوئی-کارشناس رسمی و محقق تأمین آب
سیزدهم اسفند ماه ۱۳۹۲ طرحی پیشنهادی برای گروهی که هماهنگ شده، به اداره کل اوقاف و امور خیریه ارائه نمودیم. طرح برای گرفتن بخشی از زمینهای مجاور مزار شاه (امامزاده ابراهیم ادهم) در کوهپایه دُران و آب رودخانه دهنه غارکه دهها سال به هدر میرود، تنظیم شده بود. مدیر کل وقت برای اظهار نظر طرح را به معاونت حقوقی ارائه و از او اظهار نظر خواست، برای گرفتن پاسخ مناسب تقریباً به روز پیگیری نمودیم. تا اینکه جواب مناسب دریافت نموده که کارمان را ادامه دهیم، پاسخ اوقاف منوط به این شد که آقایان معاونین اوقاف از محل بازدید نمایند. بازدید از محل، مصادف با برنامه های اداری می شد و مرتباً به تعویق می افتاد. این مسئله همچنان ادامه پیدا کرده بود تا اینکه برای روز چهارشنبه هفتم خرداد ماه قول قطعی داده شد که مزار شاه یا امامزاده ابراهیم ادهم آمده و به ما پاسخ مناسب بدهند. ساعت هشت و نیم صبح پس از هماهنگی های لازم، به محل طرح پیشنهادی رفتیم. از مجاورت امامزاده روی تپه ای که شیب آن بیش از شصت و پنج درجه بود بالا رفتیم و زمین های تقاضا شده را به وسعت بیش از سیصد هکتار به معاونت حقوقی اوقاف نشان دادیم. زمینهائی که تا کنون هیچگونه برنامه کشت و کاری بر روی آنها انجام نشده است. پس از بازدید از زمینها و آب موجود در رودخانه دهنه غار که به صورت دائمی و پایه جاری می باشد، همچنین موقعیت هائی که برای استخر ذخیره آب، سیستم پمپاژ و غیره در نظر گرفته بودیم، معاونین نظر مساعد دادند و قرار شد که مسائل و طرحمان در کمیسیونی در اوقاف بررسی و جواب کتبی برای ادامه کار بدهند. پیگیری و راه اندازی این طرح می توانست تا هشتصد فرصت شغلی در منطقه ایجاد نماید. رشته، تحصیلات، تخصص، توانائی گروهی که پیگیر بودیم، همه و همه از آن تاریخ تا امروز رها شد. چرا اداره اوقاف و امور خیریه استان اجرائی شدن چنین طرح هائی را که موجبات اشتغال زائی را فراهم مینماید، تشویق نمی کند.
