نویسنده: رؤیا دست غیب
سیاستِ جهانی هر از گاهی نقاب از چهره بر می‌دارد و طرفداری از حقوقِ زنان و اقلیت‌ها و کودکان و.. را به فراموشی می‌سپارد تا برای نجاتِ شبکه‌ی در هم پیچیده‌ی نظامی که بر پا کرده، مردم را قربانی کند. در این زمان نه حقوق زنان اهمیتی دارد و نه کودکان و نه دیگر اقشار و نه محیطِ زیست و نه بناهای تاریخی. تنها رسیدن به هدفی که در پیشِ رو دارد مهم است و در رسانه‌ها فریاد بر می‌آورد که این بی فرهنگ‌ها خودشان همدیگر را می‌دَرَند و ما از دستمان هیچ کمکی ساخته نیست. گروه‌های افراطی را از درونِ بَدَویتی که درون همه‌ی ما پنهان شده بیرون می‌کشد، تغذیه میکند و به جانِ کسانی می‌اندازد که حتی فرصتِ خطا به آن‌ها داده نشده. کودکانی که در فقر و نا آگاهی بزرگ می‌شوند و جز سرکوب و تجاوز، تجربه‌ای ندارند. هر چه به ظاهر با فرهنگ‌تر هستیم و توحشِ درونمان را بیشتر نادیده گرفته‌ایم و به لایه‌های عمیق تری از وجودمان رانده‌ایم به همان اندازه در این قتل عام نقش پُر رنگ‌تری داریم.
عکس: نوزاد افغانستانی در دستان پدر و نظامیان آمریکایی در دیوار فرودگاه کابل، رویترز
