نویسنده: دکتر فاطمه مهسا کارآموزیان
در فوریه سال ۱۹۱۹، «ماریا یوختس» در مجلس ملی آلمان این سخنان را بر زبان راند: «خانم ها و آقایان، برای اولین بار در تاریخ آلمان زنان اجازه یافتند تا آزادنه و در تساوی با مردان با مردم سخن بگویند.» مدارک آرشیو آن دوران نشان می دهد حاضرین در مجلس ملی آن زمان سخنان این فعال حقوق زنان و عضو حزب سوسیال دموکرات آلمان را به تمسخر گرفته بودند. اما حال با گذشت صد سال، حقوق زنان و مبارزات زنان برای دست یابی به حق رأی به عنوان مسئله ای جدی در نظر گرفته می شود. صد سال پیش در چنین روزهایی (۱۹ ژانویه ۱۹۱۹)، آلمان قانونی را تصویب کرد که برای اولین بار به زنان این کشور حق شرکت در انتخابات چه به عنوان نامزد و چه به عنوان رأی دهنده را اعطا می کرد. با برکناری ویلهم دوم از سلطنت و فروپاشی نظام سلطنتی، دولت موقت سوسیال دموکرات آلمان اعلام کرد در انتخابات آینده زنان و مردان بالای بیست سال می توانند شرکت کنند. کشور تازه استقلال یافته نیوزیلند اولین کشوری است که در سال ۱۸۹۳ به زنان حق رأی را اعطا کرد. اولین کشور اروپایی، فنلاند در سال ۱۹۰۶ و بعد از آن به ترتیب نروژ در سال ۱۹۱۳ و دانمارک در سال ۱۹۱۵ به شهروندان زن کشورشان حق رأی اعطا کردند. در اولین انتخابات آلمان بعد از اعطای حق شرکت در انتخابات برای زنان، بیش از ۳۰۰ زن به عنوان نامزد خود را معرفی کردند که از این میان ۳۷ نفرشان به مجلس ملی آلمان راه یافتند. زنان ایران نیز پس از دهه ها مبارزه سرانجام از ۳ مارس ۱۹۶۳ میلادی (۱۲ اسفند ۱۳۴۱ شمسی) صاحب حق رأی شدند و حق انتخاب کردن و انتخاب شدن در چهارچوب «رفراندوم انقلاب سفید» به آنها اعطا شد.
