حتماً به یاد دارید که مدتی پیش روبان های صورتی آگاهی بخشی درباره سرطان پستان در همه جا به چشم می خورد و کمپانی های مختلف از این روبان ها برای کمپین های تبلیغاتی خود استفاده می کردند، اما نباید فراموش کرد همان غذای آماده ای که بخشی از سود فروشش «صرف مبارزه با سرطان پستان» می شد، حاوی هورمونی بود که احتمال ابتلا به سرطان را افزایش می داد. این نوع استفاده ابزاری از مفهوم مبارزه با سرطان پستان، همان «صورتی شویی» است. دکتر نسیم نوروزی، استاد مدعو دانشگاه کنکوردیا و دانش آموخته ی فلسفه و آموزش، «صورتی شویی» را به عنوان «مصادره به مطلوب یک جنبش آزادی خواهانه برای رسیدن به اهداف سیاسی قهقرایی» تعریف می کند که در نهایت به همان گروهی آسیب می زند که مدعی حمایت از آنهاست. نوروزی توضیح می‌دهد وقتی جرج بوش در توجیه حمله نظامی ایالات متحده به عراق در سال ۲۰۰۳ ادعا می کرد هدفش «آزادسازی» مردم و «آوردن دموکراسی» به عراق است، مشغول صورتی شویی بود. وقتی اسرائیل به واسطه ی حمایتش از LGBTQ مدعی عنوان «تنها دموکراسی خاورمیانه» است تا به این ترتیب توجه ها را از سوء رفتارش با فلسطینیان، یهودیان رنگین پوست و مهاجران آفریقایی منحرف کند، مشغول صورتی شویی است. وقتی شرکت داروسازی گیلید، اسپانسر رژه جهانی دگرباشان می شود ولی داروی ضد ایدزش را بیش از ۲۰۰۰ دلار قیمت گذاری کرده و آن را مشمول بیمه نمی کند، مشغول صورتی شویی است. اما صورتی شویی در نسبت با همبستگی با مردم ایران در برابر تحریم ها و مداخله نظامی چه معنایی دارد؟
به گفته نسیم نوروزی، مسیح علی نژاد و شاپرک شجری زاده مثال های برجسته ای از صورتی شویی تحریم علیه ایرانند. مثلا علی نژاد در دیدار با مایک پومپئو وزیر خارجه ایالات متحده مدعی شده صدای بی صدایان (اشاره به زنان سرکوب شده) است و گفته دولت ترامپ باید از مذاکره با دولت ایران اجتناب کند چون «اگر ایالات متحده وارد گفتگو با جمهوری اسلامی شود، برنامه اتمی ایران بر مذاکرات سایه انداخته و مسائل حقوق بشری مغفول می مانند» (منبع: کیهان لایف). بنابراین «صورتی شویی» در نسبت با ایران به معنای توجیه جنگ اقتصادی با تکیه بر مسائلی نظیر حقوق بشر و زنان است، چرا که در نهایت، زنان از آسیب پذیرترین اقشار در مواجهه با تحریم های اقتصادی هستند (منبع: الجزیره).
اولین واکنش به نقدهای معطوف به این فعالیت های علی نژاد، «بله، اما …» است. به عقیده نسیم نوروزی هیچ «اما و اگری» وجود ندارد. اگر ما به صورتی شویی افرادی نظیر مسیح علی نژاد مشروعیت ببخشیم، در حقیقت به همان زنانی که او مدعی حمایت از آنان است آسیب زده ایم. نوروزی نتیجه می گیرد: «نه به نام ما! نصف جمعیت ایران هیچگاه اجازه نمی دهند سناریوی تاریک صورتی شویی در قبال ایران اجرا شود. ما هیچگاه زیر بار این تفسیر اشتباه از فمینیسم ـ به تعبیر کاترین واینر «فمینسیم به مثابه امپریالیسم» ـ نمی رویم. نه به نام ما! نیمی از جمعیت ایران، فارغ از اینکه خودشان می خواهند حجاب را رعایت کنند یا مجبور به این کارند، مردمان و انسان‌هایی اند که به دنبال خواسته هایشان هستند. آنها نویسندگان، بازیگران، شاعران، پزشکان، جراحان، متخصصان، مهندسان، خانه داران، کارگردانان، استادان و مهمتر از همه، متفکران پیچیده ای هستند که ماهیت صورتی شویی را برملا می کنند. به نام ما نمی توانید جنگ، مداخله و رنج را صورتی شویی کنید».
