تاریخ انتشار :
سایه بان مواد غذایی
دکتر حسین باخدا – استاد دانشگاه، متخصص کشاورزی
در حال حاضر، در برخی کشورها، کشاورزی شهری توسط بسیاری از بخش های برنامه ریزی شهری به عنوان جزء اصلی پروسه پایداری شهر در نظر گرفته شده است. باید گفت که گروه بندی اجزای زیرساخت سیستمهای شهری به راحتی امکانپذیر نیست. تا همین اواخر، کشاورزی شهری در وهله اول به عنوان یک مقوله شهری یا نیمه شهری در حاشیه شهر و یا در خارج از آن تصور می شد. در حومه شهرستان کشاورزی به طور عمده به شکل باغداری و بازار فروش محصولات نمود پیدا می کرد.
همراه با موج جدید توسعه مناظر شهری، به نظر می رسد که گفتگوی ملی در حیطه شهرسازی و چشم اندازهای طبیعی در حال شکل گیری است و نیاز است تا سرمایه گذاریهای بیشتری در این زمینه صورت گیرد و به طور خاص، به توسعه مناظر خوراکی در شهرها پرداخته شود که ابعاد اجتماعی، زیست محیطی و اقتصادی آن چشمگیر بوده و موجب ایجاد رفاه در جامعه می باشد.
پایگاه خبری آبتاب (WWW.ABTAAB.IR):
در واقع، باید گفت که طراحی کشاورزی شهری یک مدل اصلی برای برنامه ریزی شهری است. یک شهر با چشم اندازهای خوراکی و با دارا بودن زیر ساخت های سبز، یک شهر سالم است. سیاست سیستم غذایی از طریق کشاورزی شهری می تواند به عنوان سایبان مواد غذایی در شهر ترسیم شود. همانطور که حوضه های آبریز یک شهر، سیستم آبی آن شهر را تعریف می کنند؛ چشم اندازهای خوراکی در یک شهر نیز اجزای سیستم غذایی آنرا معین می کنند، پس توجه به آن اهمیت فراوانی دارد. این پروسه تجدید پذیر به عنوان یک چرخه توسعه مطرح است که در حرکت رو به جلو، تکامل می یابد و ابعاد اجرایی، مدیریتی و بازاریابی آن توسعه پایدار پیدا می کنند. توجه داشته باشید که این مهم، یک فرآیند پویاست.
