دکتر حسین باخدا – استاد دانشگاه، متخصص کشاورزی
در اوائل قرن بیست و یکم، این نیاز بوجود آمد که سیستم شهرسازی پایدار با سیستم تولید محصولات پایدار ادغام شود. از آنجا که استراتژی های نوین طراحی در شهرسازی به سبک طراحی کشاورزی به نوعی سبک زندگی سالم و پایدار را در جامعه ترویج می کردند، این امر سیستم غذایی صنعتی امروزی را که منبع تأمین مواد غذایی مردم بود را به چالش کشید. به طوریکه، در مناظر شهری جدید کشت سبزیجات گسترش یافت.
شایان ذکر است که تولید مواد غذایی یک نیاز اساسی برای انسان است که برای رشد اقتصادی جوامع ضروری است. تولید محصولات غذایی دیدگاه جدیدی بوجود می آورند تا ما بتوانیم به این پرسش پاسخ دهیم که چگونه می توانیم شهرهای زندگی خود را به نحو بهتری قابل سکونت کنیم. همه نیاز به غذا دارند، و به احتمال قوی همه غذا را دوست دارند، و آنرا با دیگران شریک می شوند. محصولات غذایی در همه فرهنگ ها معرف شادی و پایداری جامعه هستند. تقریباً هر فردی از مراسم ها و مهمانی ها خاطره ای شخصی از غذا دارد. در «تولد»، «تعطیلات با خانواده»، و حتی «ملاقات برای صرف شام با دوستان»، مواد غذایی نقش مهمی در زندگی روزمره ما ایفا می کنند. غذا به دلیل جذابیت جهانی که دارد، به یک کلید مهم برای پیشبرد و توسعه دیالوگ های مربوط به پایداری در شهرها تبدیل شده است.
پایگاه خبری آبتاب (WWW.ABTAAB.IR):
زمان آن رسیده است که طراحان کشاورزی شهری به عنوان عاملان تغییر جهت تلفیق سیستم های طبیعی با سیستم های شهری عمل کنند و زیر ساخت های لازم را ایجاد نمایند. احداث زیرساخت های مورد نیاز کشاورزی شهری به عنوان بخش لاینفک سیستم های غذایی در بعد اقتصادی مطرح هستند.
یک سیستم غذایی شهری با صرفه اقتصادی نتیجه اصول «اکولوژیکی» و «بیولوژیکی» طراحی شهری هستند که بر سلامت (انسان و محیط زیست)، جامعه (حمایت و ارتباط) و اکوسیستم های (طبیعی و ساخته دست بشر) متمرکز شده اند. طراحی شهری و برنامه ریزی آن بر روی اجزاء یک اکوسیستم صورت می گیرد. یک راه جدید برای خلق طرحی یکپارچه مبتنی بر کشاورزی شهری و محیط زیست ابداع شده است. این فرآیند، به عنوان سیستم تفکر تلفیقی شناخته شده است و بر روی راهکارهایی مبتنی بر ارتباط متقابل سیستم به عنوان یک واحد کل و اجزاء آن به عنوان واحدهای مجزا متمرکز است.
