دکتر حسین باخدا – استاد دانشگاه، متخصص کشاورزی
توسعه پایدار، به عنوان بزرگترین چالش کنونی بشر تلقی می شود و مفهومی مهم برای تمام افراد ساکن بر روی کره زمین می باشد که به معنای تأمین نیازهای نسل کنونی بدون به خطر انداختن منافع نسل آینده است. فاصله بین ساکنان شهر و طبیعت مادر، موجب شده است که اهمیت بوم شناختی درک نگردد و در نتیجه، نوعی دوگانگی بین آنها بروز کند. برای اینکه دوست دار محیط زیست باشیم، باید شناخت درستی از اصول اکوسیستم و کاربرد آنها برای ایجاد جامعه ای پایدار داشته باشیم.
پایگاه خبری آبتاب (WWW.ABTAAB.IR):
در سال ۱۹۹۰، دیوید اور- استاد برجسته محیط زیست در کالج اوبرلین- و فریجوف کاپر-فیزیکدان-، اصطلاح سواد بوم شناسی را مطرح کردند که به معنای درک صحیح از ارتباط محیط زیست با سلامت انسان بود. طبق تعریف آنها، محافظت از اکوسیستم ها اصل اساسی برای اولویت بندی افکار و اعمال در جامعه پایدار است که از اهمیت زندگی در ظرفیت اکولوژیکی زمین آگاه می باشد. از آنجا که کشاورزی صنعتی نقش مهمی در تخریب اکوسیستم دارد، لذا سیستم غذایی صنعتی موجود مدل پایداری نیست. در این سیستم به موضوعات امنیت غذایی و سلامت ملی کمتر توجه می شود. از سوی دیگر، منجر به تخلیه مواد معدنی خاک شده و با آلودگی منابع طبیعی موجبات تخریب محیط زیست را فراهم می کند. بنابراین، برای برنامه ریزی صحیح نیاز است تا برنامه این سیستم غذایی بخشی از مدل زیست محیطی باشد.
از آنجا که تلفیق فناوری های پایدار با سیستم متریک موجب حفظ تعادل بین گزینه های اجتماعی، محیط زیستی و کشاورزی می شود، بنابراین؛ هوای پاک، ایجاد زیستگاه، ایجاد آرامش در محل سکونت، سلامت خاک که منجر به افزایش سلامت مواد غذایی می شود و جلوگیری از فرسایش آن، حفظ تنوع زیستی، تصفیه هوا، کاهش گرمایش زمین، و ایجاد ارتباط بین مردم و طبیعت؛ همگی از اولویتهای مهم یک سیستم غذایی پایدار هستند که برای ایجاد آن نیازمند راهکاری تلفیقی از تولید غذا و حفاظت از محیط زندگی در شهر داریم. شایان ذکر است که با افزایش ضرورت جهت تحقق سیستم پایدار غذایی بایستی به تدوین اهداف واقعی پرداخت. اولین و مهمترین گام، قراردادن افراد متعهد و توانمند در جایگاه صحیح می باشد که موجبات افزایش بهره وری را فراهم می کند. در این مسیر بایستی موانع را به درستی حذف کرد و دستاوردها را برجسته نمود. هرگز نباید روند حرکت را آهسته کرد، بلکه باید با سماجت تغییرات را ایجاد کرده و گزارش دهی انجام شود تا در نهایت، فرهنگ سازی صورت گیرد.
زمان آن رسیده است که طراحان کشاورزی شهری به عنوان عاملان تغییر برای تلفیق سیستم کشاورزی با سیستم شهری عمل کنند تا با فعالیتهای کشاورزی پایدار سلامت محیط زیست و افراد جامعه تأمین شود. متأسفانه با آنکه این سیستم طرفداران زیادی دارد، اما توسط سیاستگذاران به خوبی درک نشده است؛ امید است با سازمان دهی قانونی بتوان به رفع مشکلات پرداخت تا شاهد تحقق اقدامات اساسی در این زمینه باشیم.
