دکتر حجت بقایی -پژوهشگر و خبرنگار- در گفتگویی با خبرنگار آبتاب الهه مهرنیا گفت: این روزها جامعه ایرانی روزهای پرالتهابی را می گذراند، سخت نمی گویم چون ایرانی به سختی عادت دارد ولی التهاب و تحریک اذهان عمومی مزید بر علت شده تا سختی ها بیان شود. مردمی که آنقدر خوددارند که به قول معروف با سیلی صورت خود را سرخ می کنند.
در این سالهای اخیر میهمان ناخوانده ای به نام کرونا موجب شد که مردم خصوصاً، نوجوانان و جوانان به دلیل نبود هیچ امکان تفریحی یا آموزشی تأکید می کنم هیچ تفریحی وارد دنیای فضای مجازی شوند، و در آن دنیای مجازی جای فرهنگ داخلی و رسانه های خیرخواه جوانان به شدت خالی بود. می توانم بگویم که خیلی از همان رسانه ها از درد مردم، گریه مردم، برای خود سود سرشار تولید کردند، از درد می گفتند تا مردم بخندند، از خاطرات زجر مردم سرمایه گذاری می کردند و مخاطبین در این دنیای مجازی آموزش دیدند، بازی کردند، جنگیدند، گریه کردند، ترسیدند و دنیایشان شد همان دنیا، دنیای پر از ترس و دلهره و اضطراب، این یعنی هرچه آن دوست بگوید نکوست، بیش از این توضیح نیازی نیست آمار خود نشانگر همه چیز است. خواه ناخواه گوش به فرمان دوستانشان شدند، خوب طبیعی است چند ماه و یا چند سال با آنها زندگی کرده اند و …
جز معدود رسانه و معدود خبرنگاران خلاق و عاشق مردم رسانه ها آن روزها چه کردند با اذهان عمومی، کجا بودند، اینکه از درد گفتند و تکرار و تکرار، اینکه حرفهای غمبارشان را بارها و بارها تکرار کردند، اینکه کلاً زندگی را تعطیل کردند و همه اش مرگ بود، اینکه ….
و حالا این مخاطب فضای مجازی بعد از ماهها ترس از دنیای حقیقی، پا می گذارد به کوچه و خیابان و خیلی ساده، چه می بیند؟
شلوغی و هیجانات اجتماعی (درست یا غلط موضوع بحث نیست) حالا این مخاطب گیج بود، گیج تر می شود، و رسانه ها اکنون چه می کنند، چه خواهند کرد، فضای ملتهب را چگونه باید مدیریت کنند، چرا کم کاری می کنند، چرا هنوز متوجه نشده اند که حرفها نباید اینقدر تکرار شود، رسانه ها می دانند نقش فوق العاده ای در سرنوشت جوامع دارند، ولی این که تصمیمشان برای آینده چیست؟ باید دید که چه خواهند کرد.
