نویسنده: الهه مهرنیا
مکتب سورئالیسم، جنبشی است برای خلق اثر هنری، در پی کشف ذهن ناخودآگاه انسان. سورئال یکی از جنبش های هنری قرن بیستم میلادی است که به دنبال دوری کردن از عقل و عقلانیت بوده است. این مکتب از دل مکتب تندرویی به نام دادائسیم بوجود آمد.
سورئالیسم یا فرا واقع گرا، بیانگر افکاری است که به طور خودکار پدیدار می شوند؛ به معنای واقعیت یا واقعیت برتر.
سورئالیسم در زبان فرانسه به معنی «پشت واقعیت»، «واقعیت برتر»، «دوران واقعیت» می باشد. سالوادور دالی، پابلو پیکاسو، جورجیو د کیریکو، فرایدا کالو، مایکل شوال، مارسل دوشان، ماکس ارنست، رنه مارگریت از مهمترین نقاشان سبک سورئالیسم می باشند. هنگام صحبت از هنرمندان سورئالیسم، اولین هنرمندی که به ذهن خطور میکند، سالوادور دالی است.
اولین نمایشگاه سورئال در سال ۱۹۲۵ میلادی در پاریس با عنوان «نقاشی سورئالیستی» بر پا شد. آثار سورئال بیانی خواب و رؤیا گونه، گاهی مرموز، توهم آمیز، حالتی پوچ انگاری و گاهی عجیب دارد که هدف آن پذیرش حرکت غیر ارادی و بیان افکار ناخودآگاه و تخیلات ذهن بوده است. این سبک هنری از تکنیک هایی نظیر گرتاژ و فروتاژ بهره گرفته تا یک تصویر ناتمام ایجاد کرده تا بیننده جزئیات پنهان آن را کشف کند. نقاشی سورئالیستی دو دسته است: دسته اول، آن که دالی آن را اشیاء رؤیای نقاشی شده با دست نامید؛ که از واقع نمایی برای نمایش دنیای وهم آمیز و آشفته و رؤیایی استفاده می شد، مانند دستگاهها و ساختارهای صنعتی ، موجودات هیولاگونه، و تصویرهای آشفته و غیره….دسته دوم، که بر نوآوری فنی استوارند، تصویرهای ذهنی را نمایش می دهند، آن هم با استفاده از خط ها و شکل های رنگی و غیره…
