یادداشتی از احسان سلطانی
۱- چه روسیه تزاری، چه روسیه کمونیستی (شوروی) و چه روسیه پوتین هیچ کدام برای ایران دوست خوب یا حداقل همسایه مناسبی نبودند.
۲- در دوره قاجاریه، بیشترین سهم از سرزمین های ایران را روسها اشغال و به خاک خود ضمیمه کردند.
۳- روسها برای جدایی آذربایجان و کردستان و گیلان از ایران، بارها تلاش کردند.
۴- روسیه با نگاه استعمارگرانه و تجاوزطلبانه در طول تاریخ خود، هیچگاه همسایه خوبی برای هیچ یک از همسایگان خود نبوده است.
۵- روسها در جنگ ۸ ساله با عراق، بزرگترین تأمین کننده سلاح عراق بودند.
۶- روسیه سهم تاریخی و مشروع ایران از دریای خزر را نادیده گرفت و قراردادی ناعادلانه را تحمیل کرد.
۷- روسیه همواره نگاه کاملاً ارباب مابانه، منفعت جویانه، یک طرفه و ابزاری به ایران دارد و هیچگاه یک رابطه برد-برد را در رابطه با ایران دنبال نمی کند. احساس عمومی مردم این است که روسیه همواره از ایران استفاده (و حتی سوء استفاده) کرده و می کند.
۸- روسیه بارها در قراردادها بدعهدی کرده است.
۹- روسیه در جریان ساخت نیروگاه اتمی بوشهر، سالها تعلل کرد و هزینه های زیادی را تحمیل کرد.
۱۰- روسیه همواره همراه تحریم‌های سازمان ملل بر علیه ایران بوده و هیچگاه اقدامات موثری برای حمایت از ایران در تحریم ها به عمل نیاورده است.
۱۱- بطور کلی منافع روسیه در وجود یک ایران ضعیف و در زیر چتر این کشور است.
۱۲- روسیه بزرگترین مانع و رقیب برای صادرات گاز ایران (به ویژه اروپا) به شمار می رود.
۱۳- روسیه با یک اقتصاد فاسد و رانتی یک کشور محبوب نیست.
۱۴- تجاوز یک کشور (آن هم یک همسایه به مراتب قوی تر) به کشور دیگر همواره محکوم است.
۱۵- تجاوز یک کشور بزرگ منطقه به هر یک از کشورهای کوچک تر همسایه خود، با مخالفت افکار عمومی کشورهای منطقه روبرو می شود.
۱۶- حمله روسیه به اوکراین یک عملیات محدود نیست، بلکه یک تجاوز وسیع و گسترده به شمار می رود.
۱۷- مردم ایران که هنوز حمله عراق را فراموش نکرده اند، با مردم اوکراین احساس همدردی می کنند.
۱۸- ابراز نارضایتی از سیاست خارجی در رابطه با روسیه.
توجه: مطلب مندرج صرفاً دیدگاه نویسنده است و رسانه آبتاب در قبال آن هیچ موضعی ندارد.
