کسانی که سالها پیش صبح خیلی زود از خیابان ظفر در تهران گذر می کردند، خانم مسنی را می دیدند که با ماشین فولکس قورباغه ایش به سمت بیمارستان علی اصغر میرفت. زنی ساده پوش و زلال که نماد همیشگی عشق ورزی بی دریغ محسوب میشود. پروفسور پروانه وثوق تنها پروفسور بیماریهای خون کودکان در ایران بود و بیش از نیم قرن عاشقانه مرهم کودکان سرطانی، استاد هیچگاه ازدواج نکرده بود. شاید او هم همچون مادر ترزا زمانی بر سر دو راهی زندگی و عشق ایستاده و عشق را برگزیده بود، او حتی یک ریال کارانه بیمارستانی دریافت نمی کرد. تمام درآمد یک پزشک از کارانه بیمارستانیش تأمین می شود و او از این گذشته بود تا فشاری بر کودکان و خانواده هایشان نیاید. پروفسور پروانه وثوق رئیس هیأت امناء، سرپرست تیم پزشکان و یکی از بانیان بیمارستان فوق تخصصی سرطان کودکان تهران (محک) بود. همکارانش می گفتند: بارها به ایشان پیشنهاد شده بود که برای مشاغل تحقیقاتی در ازای دریافت حقوق هنگفت و امکانات دیگر ساکن کشورهای اروپایی و آمریکایی شود ولی او خدمت رایگان به کودکان سرطانی وطنش را برگزیده بود .او در سن هفتاد و هشت سالگی به علت بیماری در سال ۱۳۹۲ در تهران درگذشت …
روانش شاد و یادش گرامی
