نویسنده: دکتر بهروز صادقی- متخصص بیماریهای داخلی
پس از معرفی بیمار توسط اکسترن (دانشجوی پزشکی) و تصحیح شرح حال، نوبت به اینترن (کارورز) می رسد تا تشخیص های افتراقی را در حد سواد خود مطرح کند. آنگاه نوبت رزیدنت هاست (به ترتیب سال دستیاری) که آخرین کامنت ها را مطرح کنند و استاد در تمامی مراحل نشسته و سراپا گوش است. برای اکسترن همانقدر وقت می گذارد که برای رزیدنت ارشد. پس از شنیدن آخرین گزارشها و نکات از جا برمیخیزد. ابهت استاد خیره کننده است، کلام او نافذ است و چشمان او نافذتر. صدایی بم و مردانه دارد و اساطیری سخن می گوید. طنین صدای او دیگران را وادار به سکوت میکند و می فرماید: “عزیزان سل پادشاه بیماریهاست. فرعون رامسس دوم بر اثر سل از دنیا رفت. سل در تعیین حدود و مرزها نقش مستقیمی داشته است. اگر سل نبود شاید محمود غزنوی بخشهایی از روسیه را به خاک ایران منضم می کرد. اگر سل نبود شاید شاه سلیمان صفوی برای نارضایتی اقوام شرق ایران فکری می کرد. اگر سل نبود شاید کریم خان زند به اوضاع ایران سر و سامانی می داد. اگر این بیماری بلای جان مظفرالدین شاه قاجار نمی شد، شاید بیمارستانی به نام مسیح دانشوری را در دارآباد نداشتیم. راستی ملک الشعرای بهار و کافکا نویسنده بزرگ هم از مبتلایان به این بیماری بودند.”
این مقدمه را من هنوز به خاطر دارم. به تاریخ و جامعه شناسی علاقمند بودم و با شیوه تدریس استاد، علاقه ام دو چندان شد. بسیار بودند دانشجویان و دستیارانی که برای شنیدن راندهای دایره المعارفی استاد، ایشان را در میان می گرفتند و خوشحال از فراگیری یک یا چند بیماری و درمان جدید، بدون احساس خستگی روز را به پایان می بردند. کلام استاد از عمق جان برمی خاست. با اکسیر دانش در می آمیخت. دیدگاه تونل مانند و باریک نگاه فوق تخصصی را کنار می زد و مقصود خویش را با لعاب تاریخ و جغرافیا و فلسفه، خوشرنگ می کرد و آن را آماده و راحت الحلقوم، در اختیار شاگرد خویش قرار می داد. وطن پرست بود. نگاهی تخصصی و مسلط به اقوام ایرانی داشت، برای او زاگرس و البرز و سبلان، معنایی برابر داشت که حاکی از علاقه ویژه او به مام میهن بود. اما…….
گفت کسی خواجه سنایی بمرد/مرگ چنین خواجه نه کاری است خُرد
کاه نبود او که بادی پرید/آب نبود او که به سرما فسرد
گنج زری بود در این خاکدان/کو دو جهان را به جویی می شمرد
استاد چند روز قبل از آنکه روی در نقاب خاک کشند، با نگاهی به گرافی ریه خویش چنین فرمودند:
رشته ای بر گردنم افکنده دوست/می کشد آنجا که خاطر خواه اوست
شک ندارم حتی در آن دم واپسین بدنبال چند دانشجو یا رزیدنت بوده اند که از روی عکس ریه خود، جدیدترین مطالب مربوط به کووید ۱۹ را به آنها آموزش دهند. میگویند صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را… اما آیا برای امثال دکتر گلشن در شرایط فعلی، جانشینی متصور هستید؟ دکتر گلشن فوق تخصص ریه و استاد پیشکسوت دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در اثر کرونا درگذشت.
